U kent haar misschien nog niet maar ik wel: de Zimbabwaans-Nederlandse zangeres Rina Mushonga. In de volgende driehonderd woorden leest waarom u haar moet gaan zien.
Redactievergaderingen zijn soms een waar maffioos steekspel, waar iedereen probeert zijn persoonlijke helden te krijgen. Vandaag is mijn dag: ik zie in de planning dat zangeres Rina Mushonga geïnterviewd mag worden, en met een kleine draai en een nauwelijks merkbaar intimidatietje krijg ik wat ik wil: “Pieter-Bas, jij doet Rina”, zegt hoofdredacteur Joost, en onder tafel bal ik mijn vuist. Gewonnen.
Na het verdelen van de onderwerpen volgt een gesprek over een goede ‘invalshoek’, de eeuwige strijd van de journalist om zijn verhaal op een spannende wijze te vertellen. Wat doen we met Rina? “Kunnen we haar niet voor wat schapen laten spelen?”, opper ik in de hoop op een privéconcert. Ik geef toe: ik ben eigenlijk een beetje fan van Mushonga. De zangeres is al drie jaar bezig heel geleidelijk door te breken. Aanvankelijk als singer-songwriter met gitaar, maar dat eenzame bestaan heeft ze inmiddels ingeruild voor een vijfkoppige begeleidingsband. “Ik wilde niet het zoveelste hijgerige meisje met een gitaar zijn en zocht naar meer dynamiek”, vertelt Mushonga aan de telefoon. “Met een band kun je tenminste ook lekker rocken.” Het resultaat is een stevige mix van indie, pop en afro-beat en doet soms een zelfs denken aan Graceland van Paul Simon.
“Yeah!”, zegt Mushonga lachend als ik haar voorstel een schaapconcert te geven. Hoewel ze nog ‘Oerol maagd’ is, ziet ze het meteen voor zich: “Lijkt me écht Oerol… Het probleem is alleen dat ik pas dinsdagochtend op Terschelling aankom.” Ik zucht teleurgesteld. Ook aan de andere kant van de lijn is het stil. Dan zegt Rina: “Het had me zo leuk geleken, kunnen we het niet alsnog doen?” We maken een afspraak om twaalf uur, onderaan de dijk in Kinnum. Mijn Oerol kan niet meer kapot.
Rina Mushonga. 18 juni, 15.00 uur Groene Strand.
wowie!