Voor talloze mensen is het een grote hobby: mensen kijken op een terras, Dit tijdverdrijf wordt in de voorstelling “Gerucht” van Lotte van den Berg tot kunst verheven.
Als publiek is het een wat vreemde gewaarwording: midden op een plein in Brussel staat een doos met daarin een tribune. Binnen hoor je niks maar de normaal zo donkere achterwand van het toneel is hier volledig van glas. Je kijkt recht de stad in en krijgt zo een prachtig beeld van wat de straat doet in een uur. Een eindeloze reeks figuranten van de stad trekt aan je voorbij: balorige schooljeugd, een aantal shoppende dames met een hoofddoekje, een stoet plattelandsvrouwen en swingende Afrikanen. Binnen lacht het publiek, als door een lachspiegel geraakt, regelmatig om de karikaturen die passeren. Ze hadden het zelf kunnen zijn.
Tussen dit alledaagse straatbeeld dat je als onderdeel vaak vergeet bewegen zich vier acteurs. Soms gaan ze bijna op in het stedelijke gewoel het volgende moment ontregelen ze de alledaagse gang van zaken. In de doos heerst een haast afstandelijke rust. Je krijgt van al het geluid op straat maar flarden te horen. Herkenbaar en alledaags maar ook bevreemdend en ver weg. Regelmatig komen de acteurs de doos in, meestal zeggen ze niks en blijven ze kort alsof ze de vrijheid buiten verkiezen boven de dwingende wetten van het theater. Als een van hen een plaat opzet worden alle mensen en het verkeer in een keer dansers en de stad een balletvoorstelling.
De Nederlandse Lotte van den Berg, sinds enige tijd een van de zeven makers van het Toneelhuis in Antwerpen, heeft met het gerucht de veruit mooiste manier gevonden om naar mensen te kijken: het leven als theater en jij had een acteur kunnen zijn. Eigenlijk zou in iedere stad zo’n doos moeten staan, gewoon als plek om naar jezelf te kijken zonder dat je dat echt doet.Gaat dat zien! In juni staat de doos in Delft.