‘Waar gaan wij naartoe na onze dood, wie legt dit mysterie voor ons bloot…’ op deze manier bezong NederZweed Cornelis Vreeswijk jaren geleden een, of misschien wel de, universele vraag. Vreeswijk deed dat op zijn gebruikelijke, olijke wijze en het nummer kwam spontaan bij mij op na het zien van Le Sous Sol, de dansmuziektheatervooorstelling van Peeping Tom.
Jammer voor eenieder die droomt van een heerlijk leven in een hemel met bloemetjes en talloze maagden. Als Peeping Tom gelijk blijkt te hebben, is het hiernamaals niet veel meer dan een vochtige kelder met een vloer vol aarde.
Le Sous Sol maakt deel uit van een trilogie die de opkomst en neergang van een familie vertelt. In dit laatste luik zijn alle leden van de familie dood en ontmoeten ze elkaar onder de grond. Bij Peeping Tom, bestaande uit oud-leden van Les Ballets C. de la B. en de Needcompany, is dans het voornaamste middel om een verhaal te vertellen, maar het gezelschap deinst er niet voor terug andere elementen als theater en muziek te gebruiken.
Het resultaat is prachtig. Lijven rollen over en door het zand. Wat we zien is macaber en geestig tegelijk. Een hoofdrol in dit stuk is weggelegd voor Maria Otal, een danseres van 80 jaar oud. De ijzeren wet dat dansers altijd jong en strak moeten zijn, wordt door haar op waanzinnige wijze omver geworpen. Ze komt op, net overleden met de kransen van de begrafenis in haar hand en wordt iedere minuut dat het stuk duurt bijna letterlijk een jaar jonger.
Peeping Tom kan Vreeswijk niet aan een antwoord helpen. Want ze spelen alsof het niets is met alles waar we wel eens aan denken bij een leven na de dood: witte maagden, vagevuur, dolende geesten, hel, reincarnatie en het ontmoeten van je overleden idolen.
Gaat dat zien! Voor wie echt niet kan, hier een lange trailer:
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=NwACVrZIuVg[/youtube]