Het theaterprogramma van Oerol bestaat dit jaar uit negen spiegelingen. Dagelijks staat één van deze thematische leidraden centraal op het festival én in de dagkrant. De redactie reflecteert hier op haar beurt op. In de reeks bespiegelingen op de spiegeling vandaag: ‘De noodzaak van tuinieren’.
Mensen die vrijwillig een potje met hun handen in de aarde van hun tuintje gaan zitten wroeten, ik heb er niets mee. Waarom zou je? Je wordt er smerig van en alles wat je doet is per definitie nutteloos. Je plant een stekje, dat groeit, bloeit even en gaat dan het grootste deel van het jaar weer niets zitten doen. Met dieren heb ik ook al niets: ze stinken en maken lelijke geluiden.
Als stadsjongetje had ik, kortom, weinig met de natuur. Misschien doordat die natuur mij zo werd opgedrongen. Op zondag verplicht wandelen in het bos en als kind van babyboomers in de vakantie natuurlijk naar de naturistencamping. Hartstikke leuk hoor, die onherbergzame oorden waar mensen hun uitgezakte lichamen
tonen, maar ik walgde van dit primitief hobbyisme. Had de mens niet juist van alles uitgevonden om dit niet meer mee te hoeven maken?
Voor het eerst fietsend op Terschelling, ploeterend tegen de wind. Waarom verhuren ze hier geen brommers? Ik trap door en verdwaal. Ineens fiets ik door een glooiend duinlandschap. Zoveel verschillende kleuren groen heb ik nog nooit gezien. Er scheren vogels over met verre klanken. Ik stap af en stop de tijd. Daar sta ik dan, te staren in het niets. Ik vecht tegen mijn tranen; zoiets moois heb ik zelden gezien. Gadver, ik ben toch geen sentimentele dertiger aan het worden? Ik hoop maar dat dit geen nieuwe hobby van mij wordt, en dat ik mijn kinderen in godsnaam die onherbergzame naturistencamping bespaar.
Geschreven voor de dagkrant van Oerol