Mannen houden van strips. En strips houden van mannen. En zo stond ik woensdagavond in een zaal vol volwassen jongens, snoepend van een enorme Robbedoes-chocoladetaart. Tekenaars, uitgevers, hoofdredacteuren, herinneringen ophalend aan het stripblad Robbedoes, in het Frans Spirou.
Spirou wordt dit jaar 70. Het is het oudste nog bestaande stripweekblad van Europa. De invloed van Spirou op de Europese stripcultuur was enorm. Guust Flater, Asterix, Lucky Luke, de Smurfen, allemaal zagen ze het licht in Robbedoes. En natuurlijk de rode piccolo zelf en zijn vrienden Kwabbernoot en Marsupilami. Het was een te gekke tijd, vertellen de oud-medewerkers. Chaotisch! De redactie was een puinhoop! In die puinhoop verzonnen zij als jonge mannen de ene idiote stripfiguur na de andere.
Maar het feest in het stripmuseum te Brussel heeft een wrange bijsmaak. Spirou mag dan wel jarig zijn, de Nederlandse versie Robbedoes is kort geleden (2005) ter ziele gegaan. Te weinig lezers, waarschijnlijk door de moordende concurrentie van televisie en internet. In Wallonië houdt Spirou – met 65.000 abonnees – zijn hoofd nog boven water.
De stripgekken, de Spirou-mannen op leeftijd, kijken er een beetje sip bij. Maar het zijn vooral de goede herinneringen die blijven. Ze slaan elkaar op de schouders, zwaaien hun champagneglazen de lucht in en zingen uit volle borst: “Joyeux anniversaire Spirou!”
Toen ik onlangs een verhaal maakte over de Spirou-expo, werd me verteld dat ze 100.000 exemplaren per maand drukken, plus nog eens 20.000 om jaarboeken van te maken. Zouden ze daar dus over gelogen hebben?
nee, die 100.000 kloppen
65.000 abonnees en 35.000 losse kopers, zoals ik