Actie voeren! Hier in Belgie weten ze hoe dat moet. Boze truckers en boeren eisen lagere brandstofprijzen en hebben de Belgische hoofdstad bezet. Ze rijden in slakkengang over de Brusselse ring.
Nederlandse chauffeurs
Voor een impressie, klik hieronder op de claxon.
“Ze zijn hier nog steeds niet binnengevallen. Volgens mijn doet de politie zijn werk niet goed”, grijnst Jan Bucquoy, uitbater van het Brusselse café de Dolle Mol. Ook de andere gasten aan de toog doen er wat lacherig over. “Terrorisme? Ze hadden een paar vuurpijlen met traag ontstekende lont bij zich. Voor een bruiloft denk ik.”
Wat is er aan de hand? Vorige week pakte de Belgische politie vijf militante linkse activisten op. Alle bellen in dit land gingen rinkelen. Het gaat om oud-leden van de CCC, de Celulles Communistes Combattantes, de Belgische variant van de internationaal vermaarde Rote Armee Fraktion, RAF.
Een lullige variant, want de CCC pleegde in de jaren tachtig slechts veertien aanslagen waarbij twee brandweermannen omkwamen. Heel wat anders dan de RAF die topmannen van Siemens, de Dresdner Bank en andere topkapitalisten op zijn slachtofferlijst heeft staan.
“De verdachten vergaderden onlangs nog hier, in dit café,” vertelt Bucquoy. “Ze spraken over een actie om gevangen collega-communisten in Italie vrij te kijgen. Kort daarna werden ze opgepakt. Ze zouden een aanslag willen plegen op Berlusconi.”
Zit Bucquoy zelf in het complot. “Nee, ik geef op vakantie weleens een cursus marxisme, maar ik strijd op mijn eigen manier tegen het systeem. Ze mogen hier best vergaderen. Ik ben voor de vrijheid van meningsuiting.” De anarchistische schrijver en filmmaker schenkt biologische wijn van de wijngaard van zijn schoonouders. “Lekker he?”
De actualiteit doet het goed aan de bar van de Dolle Mol. “Heb je het gezien? Wat een domme man!” Ze hebben het al snel niet meer over de vermeende terroristen, maar over een veel smakelijker onderwerp: het tv-interview met kroonprins Philip. “Hij spreekt nauwelijks Nederlands.” Valt toch best mee, proberen wij.. “Ja zo kan ik het ook, als ik tien weken op de vragen kan oefenen. Neem Maxima, die kon binnen een maand Nederlands! En dat moet onze koning worden… Heh Jan, doe mij nog een pintje!”Meer over de Dolle Mol en filmbeelden van de omstreden vergadering vind je hier.
Groot feest dit weekend in Brussel. De stad ging los met de Zinneke Parade. De optocht herdenkt de rivier de Zenne die ooit door het centrum van Brussel stroomde. Hieronder het feest vlakbij de Beurs!
Fietsen in Brussel staat gelijk aan zelfmoord. Auto’s scheuren langs je heen – ze zien je gewoon niet – en er zijn nauwelijks fietspaden. Als tweewieler in Brussel ben ik een zeldzaamheid. Slechts 3 procent van de inwoners fietst. Iedereen verklaart me voor gek. Voetgangers applaudisseren als ik de berg op fiets. Met rokje aan.
Deze mentaliteit moet snel veranderen, vindt de Fietsersbond in de Belgische hoofdstad. En daarom is het deze week Fietsweek Dring Dring. Ik vroeg Roel de Cleen van de Fietsersbond:
Kunnen Belgen eigenlijk wel fietsen???
Ha, natuurlijk! Maar de Walen kunnen het minder goed dan de Vlamingen. En ook bij de Brusselaars leeft het minder. Zij hebben geen fietscultuur. Zij vinden dat iets voor arme mensen. Wij moeten hen dat aanleren.
Maar fietsen in Brussel is levensgevaarlijk! Moet u daar niet eerst iets aan doen?
Het is inderdaad gevaarlijk. Er zijn in deze stad heel wat verkeersconflicten, heel wat kleine ongevalletjes. Maar wij hebben niet gekozen voor fietspaden. In Brussel zijn er routes in de stad waar je goed kunt rijden. Die staan bijvoorbeeld op de Fietskaart. Maar ook worden ze bewegwijzerd.
<br?het>
Hoe krijgt u die verstokte automobilisten in het zadel?
We moeten de mensen civiliseren met initiatieven als ‘bikepooling’. Fietsers krijgen de eerste dagen een maatje mee naar hun werk. Die leert ze welke positie ze moeten innemen op de weg, dat ze assertief moeten zijn. En dat ze beter niet op de grote autowegen kunnen rijden, maar liever in de kleine straatjes. Ook zijn er fietsontbijten. Als mensen op een bepaald punt aankomen krijgen ze gratis ontbijt. En ‘friday bikeday’: mensen die elke vrijdag casual gekleed op de fiets naar het werk gaan.
Toch schiet het niet op met die 3 procent. Een echte Brusselaar pakt nog steeds voor elke scheet de auto, het liefst met bier op!
Het aantal fietsers groeit gestaag. Ikzelf was een van de eerste waaghalzen, wij waren destijds op een hand te tellen. Voornamelijk mannen. Nu zijn er ook meer vrouwen op de fiets. En vooral veel Scandinaviërs, Nederlanders, Duitsers. Met name hoogopgeleiden. Dat imago willen we ook, van de dynamische, hoogopgeleide fietser. En dan elk jaar 1 procent erbij. In 2015 moet 10 procent van de Brusselaars op de fiets zitten.
Beste Brusselse fietsers, namens Leven op Pluto: zet ‘m op!
In Brussel pakken de meeste mensen voor iedere scheet de auto. Gevolg is dat deze stad factor 10 smeriger is dan Amsterdam. Zondag konden we eindelijk ademhalen want de Brusselse binnenstad was in het kader van het Irisfeest voor een dag autoloos. Wat ons betreft mag dit vaker!
De Brusselaars gingen niet alleen per fiets en te voet de straat op, er was ook een zeepkistenrace met daarin natuurlijk vele striphelden zoals Guust Flater, meerdere Romeinen, Kuifje in Congo, Quick & Flupke. Maar ook deze broers deden mee:
.
Voor talloze mensen is het een grote hobby: mensen kijken op een terras, Dit tijdverdrijf wordt in de voorstelling “Gerucht” van Lotte van den Berg tot kunst verheven.
Als publiek is het een wat vreemde gewaarwording: midden op een plein in Brussel staat een doos met daarin een tribune. Binnen hoor je niks maar de normaal zo donkere achterwand van het toneel is hier volledig van glas. Je kijkt recht de stad in en krijgt zo een prachtig beeld van wat de straat doet in een uur. Een eindeloze reeks figuranten van de stad trekt aan je voorbij: balorige schooljeugd, een aantal shoppende dames met een hoofddoekje, een stoet plattelandsvrouwen en swingende Afrikanen. Binnen lacht het publiek, als door een lachspiegel geraakt, regelmatig om de karikaturen die passeren. Ze hadden het zelf kunnen zijn.
Tussen dit alledaagse straatbeeld dat je als onderdeel vaak vergeet bewegen zich vier acteurs. Soms gaan ze bijna op in het stedelijke gewoel het volgende moment ontregelen ze de alledaagse gang van zaken. In de doos heerst een haast afstandelijke rust. Je krijgt van al het geluid op straat maar flarden te horen. Herkenbaar en alledaags maar ook bevreemdend en ver weg. Regelmatig komen de acteurs de doos in, meestal zeggen ze niks en blijven ze kort alsof ze de vrijheid buiten verkiezen boven de dwingende wetten van het theater. Als een van hen een plaat opzet worden alle mensen en het verkeer in een keer dansers en de stad een balletvoorstelling.
De Nederlandse Lotte van den Berg, sinds enige tijd een van de zeven makers van het Toneelhuis in Antwerpen, heeft met het gerucht de veruit mooiste manier gevonden om naar mensen te kijken: het leven als theater en jij had een acteur kunnen zijn. Eigenlijk zou in iedere stad zo’n doos moeten staan, gewoon als plek om naar jezelf te kijken zonder dat je dat echt doet.Gaat dat zien! In juni staat de doos in Delft.
Vele miljoenen moest de VRT het afgelopen jaar besparen. Het was kommer en kwel bij de Vlaamse publieke omroep. Nu, bijna een jaar later, maken we de balans op van deze drastische reorganisatie: chaos en merde! De commerciëlen gaan er met de winst vandoor.
Glimmende nieuwe studio’s en overal glazen wanden in een grote redactieruimte. De Vlaamse publieke omroep heeft een nieuw jasje. Landen als Denemarken, Noorwegen, Finland en Nederland gingen de VRT voor. Alles moet modern, digitaal en efficient. En met minder mensen.
Jos Bouveroux (60) werkt al 35 jaar bij de VRT. Hij was hoofdredacteur radionieuws. Die baan bestaat niet meer sinds radio, televisie en internet bij elkaar zijn geveegd. Nu is Bouveroux de baas van de productie en de verslaggeverij. We ploffen neer op een bank, ergens op die immense redactie.
Zwaar jaar gehad? Bouveroux zucht diep en citeert de hoofdredacteur van het NOS-Journaal Hans Laroes na de reorganisatie bij de Nederlandse omroep: “Het was een klotejaar!” Alles op de redactie liep compleet in het honderd. Crashen is het grootste probleem, nog steeds. Bouveroux: “Laatst begon het journaal twaalf minuten te laat! Om twaalf minuten over zeven. Vreselijk.”
Nu wordt de deadline van het VRT-Journaal vervroegd. Tien minuten tot een kwartier, om te testen. Maar dat veroorzaakt een storm van protest. “Er is heel veel onrust op de redactie”, vertelt Bouveroux. “Het is teveel. Nieuwe uitzenduren, nieuwe systemen, nieuwe bazen, nieuwe werkplekken. Journalisten moeten alles kunnen. Maar veel journalisten kunnen dat niet aan. Het is een merde, zoals wij dat hier zeggen.”
Bouveroux snakt naar een sigaret. Hij wil naar buiten en dat doen we. Weg uit het grote grijze omroepgebouw – verboden te roken – een sigaret in de zon. De baas heeft een verschrikkelijke week achter de rug. Functioneringsgesprekken, met de hele redactie. Hij voelt zich inmiddels meer psychiater dan hoofdredacteur.
De VRT wilde 200 banen wegbezuinigen. Maar dat is tot nu toe niet gelukt. Volgens Bouveroux is dat ook een illusie. Om een opstand te bedwingen, doet de hoofdredactie het rustig aan. Televisieredacteuren hoeven voorlopig niet zelf te monteren en ook presentatoren behouden hun eigen technicus.
Ook de integratie van radio, tv en internet is geen onverdeeld succes. Het is efficiënter, maar ook een groot gevaar voor de kwaliteit. De VRT dreigt een eenheidsworst te worden, met steeds maar dezelfde verhalen op alle zenders.
Zorgelijk, vindt Bouveroux. De hoofdredacteur kijkt met een schuin oog naar wat er bij de Britse omroep BBC is gebeurd. “Bij de BBC is de hele reorganisatie teruggedraaid. Radio is weer radio, televisie is weer televisie.” Of de VRT dat ook doet? Hij denkt van niet. Maar pas op: “Een radiomaker blijft een radiomaker, een televisiemaker een televisiemaker. Anders krijg je slechte radio en slechte televisie. En dan verlies je kijkers en luisteraars.”
Tja, de kijkcijfers. Net als in Nederland staat de publieke omroep in Vlaanderen onder druk. Op het nieuwsvlak heeft de VRT geen enkele concurrentie. Radio 1 blijft dus stabiel. Maar muziekzenders als radio 2 en vooral Radio Donna, die ook moeten bezuinigen, zitten in de vrije val. Volgens de laatste kijk-en luistercijfers is de Vlaamse publieke omroep ingehaald door de commerciëlen. Voor het eerst sinds jaren.
Slecht nieuws dus, een klein jaar na de verhuizing. En het ziet er niet naar uit dat de problemen snel zullen worden opgelost. Hoewel.. een hele VRT-delegatie is deze week naar Finland afgereisd. Daar hebben ze een uniek geïntegreerd systeem ontwikkeld, waarbinnen radio- televisie- en internetprogramma’s met elkaar kunnen praten. Wie weet kunnen ze daar bij de VRT wat van leren?
Bouveroux haalt zijn schouders op. Niemand heeft de mirakeloplossing. Hij heeft weleens heimwee naar dat fantastische medium, radio. “Simpel, een prikkel voor de fantasie, ietwat ouderwets en zo inhoudelijk. Ach ja, ook dit begint te wennen.”
Deze week in Vrij Nederland een artikel over het beroemde stripblad Robbedoes/ Spirou. Het blad dat striphelden als Lucky Luke, Guust Flater en De Smurfen liet ontstaan is deze week echt zeventig geworden. Reden genoeg voor een feestje.
In het stuk een bezoek aan de redactie anno 2008, een interview met oud-hoofdredacteur Thierry Martens en een overzicht van de roemrijke geschiedenis van het blad.
Koop hem nu, hij ligt twee weken in de schappen!
In het Brusselse stripmuseum is nu overigens een tentoonstelling over Spirou/Robbedoes.
Hier rechts overigens een afbeelding van Marsipulami, het beest uit Franquins beroemde bos Palombie.
17 april was het vijftig jaar geleden dat de wereldtentoonstelling Expo 58 in Brussel werd geopend. Sophie maakte daarover de volgende reportage voor BNR Nieuwsradio:[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=EMGdaeIKEmE[/youtube]
Toen wij bij het atomium knipperden we met onze ogen. Zagen we echt wat we zagen?[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=4pEpKV_21vs[/youtube] Dit is trouwens My First Video en dus niet al te strak…