Tag Archives: Opinie

Column: Onze achterlijke cultuur

Geschreven voor het radioprogramma NTR kwesties:

Het is soms even schrikken als ik op een zomerse vrijdagmiddag door de stad fiets: op elke hoek van de straat staan hordes mensen luidruchtig alcohol naar binnen te gieten. Hoe later je langsrijd, hoe hoger het aantal decibellen en hoe gênanter de taferelen.

Het schijnt bij de Nederlandse cultuur te horen: de hele week gedraag je je en als het vrijdag is gaan alle remmen los en mag je, drankje in de hand, aanhankelijk doen bij je collega die ineens wel hele mooie blauwe ogen heeft. Of je zegt een goede vriend eindelijk eens de waarheid.

Ik moet op zo’n moment vaak denken aan de populistische roeptoeters die om het hardst schreeuwen dat de islam een ‘achterlijke cultuur’ is. Zijn zij nooit naar een café geweest? Vast wel, net als ik. Waarschijnlijk hebben ze na een stevige avond drinken ook wel eens hun hoofd gebroken over wat er precies gebeurd was de avond ervoor.

Samenscholing

Bij mij begon het sociale drinken ook op een onschuldige zonnige vrijdagmiddag. Vrijwel alle Roermondenaren tussen de vijftien en achttien verzamelden zich in jaren negentig elke week in de Veldstraat. Een rijtje kroegen daar beconcurreerden elkaar daar tussen vier en zes met een zo laag mogelijke bierprijs. In een café bepaalde een grote dobbelsteen op de dansvloer de bierprijs. Elke stip was een kwartje waard.

En de Marokkanen? Die waren er ook in de Veldstraat en veel van hen dronken niet, maar gaven een joint door. Wie wat wilde leren over andere drugs dan alcohol was bij hen aan het goede adres.

Nuchter leven is lastig

Marokkaan, Limburger of Hollander. Stoned of dronken. We waren allemaal pubers, onzeker over ons uiterlijk en ons talent op het liefdespad. Aanvankelijk probeerden we de liefde en het leven nuchter onder controle te krijgen maar dat bleek voor de meesten niet weggelegd. Dus maakte we het ons makkelijker met een stevige hijs van een joint of een slok bier. Ineens durfde je iedereen wel aan te spreken en ook zoenen bleek lang niet zo lastig.

Inmiddels ben ik zelf vader, ga vrijdag meestal braaf naar huis en kijk ik wat bedenkelijk naar al die gare jongeren: wat een achterlijke onnozele toestanden. Maar ze zijn van alle tijden en culturen. Het streng handhaven van het verbod op alcohol onder de achttien zal het gebruik alleen maar terugdringen naar stegen, schuren of bosjes ver uit ons zicht. Beter zien we enigszins wat iedereen gebruikt en doet. Geef jongeren de mogelijkheid de achterlijkheid zelf te beteugelen. Echt waar. De meesten zullen dat na wat schade en schande doen, net als wij zelf.

Pieter-Bas van Wiechen (1975) is freelance schrijver en radiomaker met een bijzondere interesse voor geschiedenis, cultuur, het Caribisch gebied, België en Suriname.

Oranje afwezigheid

Deprecated: Function get_magic_quotes_gpc() is deprecated in /data/www/levenoppluto.nl/www/wp-includes/formatting.php on line 4371 Deprecated: Function get_magic_quotes_gpc() is deprecated in /data/www/levenoppluto.nl/www/wp-includes/formatting.php on line 4371 Deprecated: Function get_magic_quotes_gpc() is deprecated in /data/www/levenoppluto.nl/www/wp-includes/formatting.php on line 2432

Geen leden van de Koninklijke familie op de bovenwinden vandaag. Maxima en Willem-Alexander brengen deze dagen een bliksembezoek aan aan Curaçao en zeggen officieel geen tijd te hebben voor een rondje langs alle eilanden. Je kunt je afvragen wat er dan belangrijker was dan een bezoek aan de Caribische eilanden. Het Koningshuis is hier echt mateloos populair een kort bezoekje of het sturen van andere familieleden zou meer eer gedaan hebben aan dit voor de Antillen zo belangrijke moment.

Het is sowieso wat karig gesteld met de Nederlandse interesse in de eilanden. Al jaren vraag ik vrienden of ze de onze rijksdelen overzee op kunnen noemen, vaak met beschamend resultaat. Wat er op 10-10-10 ging gebeuren was al helemaal een vraag te ver. Curaçao zou onafhankelijk worden en alle eilanden werden deel van Nederland waren variaties die er met moeite uitkwamen. In de media is het niet veel anders. Bij de NOS kon er met moeite een uurtje televisie vanaf, niet live natuurlijk en vooral vanaf Curaçao want ‘dat kennen de mensen.’

Voor mijn reis probeerde ik aan diverse media verhalen te verkopen maar echt veel interesse was er niet. “Ik ben alleen geïnteresseerd in het aantal zonuren en de bierprijs op de eilanden,” was de reactie van een hoofdredacteur van een zichzelf kwaliteitskrant noemend medium. Toen 10-10-10 toch het nieuws leek te gaan halen, stond mijn telefoon even roodgloeiend. Het buitenland uur van de Vpro op radio 1, dat eerder voor mijn bijdrage had bedankt, kwam erop terug. “Eigenlijk weten we bizar weinig van de eilanden,” gaf een redacteur ruiterlijk toe. In allerijl, op het laatste moment werd het toch nog het onderwerp van de uitzending.

Beluister de reportage hier:


(geen flash? Download de reportage dan hier.)

Wie echt nieuwsgierig is kan hier ook nog naar de hele uitzending van Bureau Buitenland van de Vpro, luister dan hieronder. Hoofdgast is historicus Gert Oostindie, gebeld wordt er met mijzelf op Sint Maarten en mijn Wereldomroepcollega’s Belkis Osepa (Bonaire) en Rene Roodheuvel (Curaçao):


(Geen flash? Download de uitzending dan hier.)

Natuur… omdat het moet

Het theaterprogramma van Oerol bestaat dit jaar uit negen spiegelingen. Dagelijks staat één van deze thematische leidraden centraal op het festival én in de dagkrant. De redactie reflecteert hier op haar beurt op. In de reeks bespiegelingen op de spiegeling vandaag: ‘De noodzaak van tuinieren’.

Mensen die vrijwillig een potje met hun handen in de aarde van hun tuintje gaan zitten wroeten, ik heb er niets mee. Waarom zou je? Je wordt er smerig van en alles wat je doet is per definitie nutteloos. Je plant een stekje, dat groeit, bloeit even en gaat dan het grootste deel van het jaar weer niets zitten doen. Met dieren heb ik ook al niets: ze stinken en maken lelijke geluiden.

Als stadsjongetje had ik, kortom, weinig met de natuur. Misschien doordat die natuur mij zo werd opgedrongen. Op zondag verplicht wandelen in het bos en als kind van babyboomers in de vakantie natuurlijk naar de naturistencamping. Hartstikke leuk hoor, die onherbergzame oorden waar mensen hun uitgezakte lichamen
tonen, maar ik walgde van dit primitief hobbyisme. Had de mens niet juist van alles uitgevonden om dit niet meer mee te hoeven maken?

Voor het eerst fietsend op Terschelling, ploeterend tegen de wind. Waarom verhuren ze hier geen brommers? Ik trap door en verdwaal. Ineens fiets ik door een glooiend duinlandschap. Zoveel verschillende kleuren groen heb ik nog nooit gezien. Er scheren vogels over met verre klanken. Ik stap af en stop de tijd. Daar sta ik dan, te staren in het niets. Ik vecht tegen mijn tranen; zoiets moois heb ik zelden gezien. Gadver, ik ben toch geen sentimentele dertiger aan het worden? Ik hoop maar dat dit geen nieuwe hobby van mij wordt, en dat ik mijn kinderen in godsnaam die onherbergzame naturistencamping bespaar.

Geschreven voor de dagkrant van Oerol

Preutse Vrt schrapt porno

Studio Brussel is zonder twijfel een van de zaken die leven in België veel aangenamer maken dan in Nederland. De Vlaamse 3FM draait veel spannendere muziek dan zijn Nederlandse collega en heeft daardoor ook meer eigen identiteit. Vroeger toen ik in het zuiden des lands woonde, luisterden wij alto’s allemaal naar deze zender. Veel toffer dan Radio 3.

Toch stelde Studio Brussel mij donderdagavond ernstig teleur. De zender wilde een pornofilmpje maken ter gelegenheid van valentijnsdag. Doelen: eens iets anders doen dan een datingshow en laten zien dat porno niet banaal en vrouwonvriendelijk hoeft te zijn. Een rellerig idee met zelfs een klein moreel randje. Toch maakte de Vrt gisteren bekend dat het Studio Brussel had terug gefloten. Ik begrijp eigenlijk niet waarom Studio Brussel dit over zich heen laat komen. Kom op mannen: gewoon uitzenden die hap!

Voor BNN, de Spuit en Slikomroep van Nederland, maakte ik de volgende bijdrage:

[audio:http://www.levenoppluto.nl/audio/20090213_BNNToday_ExitHolland_StuBru_porno.mp3]

Petit fours met rode wijn

Wat mij opviel toen ik woensdag – vlak na de lunch – de aandeelhoudersvergadering van Fortis binnenliep, was de enorme dranklucht. Boze en wanhopige Fortis-aandeelhouders hadden een bachanaal aangericht, op rekening van de Fortis Bank. Op het menu: rode en witte wijn, broodjes krabsalade, petit fours en mokka-bavarois met een vleugje sinaasappel. Om je vingers bij af te likken. Ach ja, Fortis is de beroerdste niet.

Nu we toch al ons geld kwijt zijn, kunnen we de rest van de Fortis Holding maar beter opdrinken. Zoiets moeten de aandeelhouders gedacht hebben. Aangeschoten verlieten ze het petit four-slagveld (Fortis verbood er te filmen, maar het was echt een bende). Om vervolgens te gaan stemmen over de toekomst van hun bank.

NEE, riepen de emotionele boehoe-roepers. Wij willen niet gered worden! Wij willen onze bank terug! Als kamikazepiloten stortten zij zich in een nieuwe Fortis-afgrond. Een onmogelijk scenario: want de bijna failliete Holding kán niet overleven zonder de Belgische staat. Wij Nederlanders kijken weer eens hoofdschuddend toe. Kan iemand ons uitleggen waar die arme Belgen mee bezig zijn???

Rijmelarij in het Sportpaleis

Clouseau dat is zo 1991! Mooi niet. In Vlaanderen (het Nederlandstalige deel van België) is de band nog altijd hot. Vrijdagavond trapte de broertjes Wauters hun jaarlijkse serie stadionconcerten in het Antwerpse Sportpaleis af. Maarliefst 120.000 Vlamingen (en dat is een op vijftig…) zullen de komende weken hun weg naar de betonnen kolos ten noorden van de Belgische havenstad vinden. Wij gaan ook, ik omdat het moet, Sophie om haar oude kalverliefde te bekijken.

Het is half acht als wij vergezeld door de geur van wafels, bier en vettigheid het Sportpaleis binnenwandelen. Al snel wordt het duidelijk dat een concert van Clouseau geen bakvissen aangelegenheid meer is. Nee, het is nationaal familievermaak a la de Notenkraker, de musical Annie of een dagje Efteling. Bejaarden, kinderen en jeugd ze zijn er allemaal. De clubjes vriendinnen al dan niet gevolgd door plichtmatig achteraan sjokkkende mannen, vormen nog steeds het grootste deel van het publiek. De meeste van hen zijn intussen dertiger.

Wij behoren tot de gelukkigen en mogen vooraf naar de genodigden en perszaal. Met een biertje in de hand staan wij, met talloze andere mediatypes, in een zaaltje backstage. Hoeveel BV-ers zouden hier vanavond zijn? In ieder geval zijn het er minder dan mensen die ze zoeken op deze plek. Het lijkt wel alsof Clouseau voor het eerst in twintig jaar het podium weer opkruipt, terwijl ze het toch al negen jaar doen, die decembershows in het Sportpaleis.

We gaan naar de hal. Om 20.31 dimt het zaallicht en er klinkt een oorverdovend gegil door het sportpaleis. Gehuld in een glimmend strak pak en een gelikt overhemd komt Koen Wauters alleen het podium op. Hij zingt zonder band en krijgt direct hulp van minstens driekwart van de twaalfduizend aanwezige kelen. Koen, ooit de meest begeerde man van de Lage Landen, ziet er na al die jaren nog best goed geconserveerd uit.

Langzaam wordt het groter, eerst krijgt Koen gezelschap van zijn broertje Kris dan breidt de band zich steeds verder uit, de de zaal vult zich met licht. Kosten nog moeite lijken gespaard. Tegen het einde van de show vliegt Wauters op een brug het sportpaleis rond en brengt zo moeiteloos ook de achterste rijen in beroering.

Die beroering is terecht want Clouseau zet een strakke, indrukwekkende show neer. Toch bekruipt ons het gevoel dat band eigenlijk nog steeds hetzelfde doet als in de jaren negentig: de stijl van de nummers, de thema’s, the looks, de meisjes. In alles zijn de jaren te zien, in lichaamsomvang van het publiek en beginnende rimpeltjes, maar voor de rest lijkt er weinig veranderd.

De show heeft als titel Crescendo en je krijgt precies wat je daarbij als eerste gedachte hebt, Koen begint alleen en eindigt met big band. Weinig verassend, in interviews had Wauters bovendien eigenlijk al precies gezegd wat ze zouden gaan doen. En dat is eigenlijk een beetje jammer: het is allemaal zo risicoloos en zo uitleggerig dat ze je aandacht niet vasthouden.

‘Anne, als ik jou zien ben ik niet meer bij te sturen…’, ‘Vanavond ga ik uit’ en ‘Domino.’ We blijken, als Nederlanders, meer te kennen dan we dachten. We hopen nog even op de grootste hit van Clouseau in Nederland. Maar die blijft uit. We krijgen hem niet, want tja: voor Clouseau is ‘Daar gaat ze’ zo 1990 dat je dat niet meer speelt.

Luister hieronder naar mijn live-verslag vanuit het Sportpaleis in BNN Today op Radio 1:

[audio:http://www.levenoppluto.nl/audio/20081205_BNNtoday_ExitHolland_Clouseau.mp3]

Het Witte Museum

Wij hebben deze week serieus overwogen om het huis van Marc Dutroux te kopen. Het krot in Sars-la-Buissiere werd donderdag geveild. 46.000 euro telde de gemeente Lobbes uiteindelijk neer, helaas net iets boven ons budget.

Waarom het huis van Dutroux? Wat moeten we daarmee? Wij denken dat op deze plek een museum moet komen. Een museum tegen kindermisbruik, vóór de bescherming van kinderen tegen zieke mensen als Dutroux. Het Witte Museum – zo gaat het heten – verwijst naar de Witte Mars in oktober 1996, toen honderdduizenden mensen de straat op gingen in Brussel, woedend op Dutroux en op de Belgische justitie.

De gemeente Lobbes denkt erover om het huis te slopen en een groene zone in te richten, mogelijk met een gedenkteken erop. De burgemeester en de buurtbewoners willen absoluut geen ‘ramptoerisme’. Beste mensen: ontken niet wat er is gebeurd. Hoe pijnlijk ook, wis deze sporen niet.

 

Belgacom berispt door EU

Leven op Pluto klaagt er al langer over, (zie hier en hier) maar de Europese Commissie wordt nu ook wakker. Bellen en internetten is in Belgie extreem duur. En hoe komt dat? Geen eerlijke concurrentie met dank aan staatsbedrijf Belgacom. Belgacom heeft het grootste deel van de Belgische markt in handen. Voorbeeld: tweederde van de telefoontjes binnen Belgie komt voor rekening van de monopolist. Kosten: twee keer hoog als in Nederland. De Europese Commissie waarschuwt. Belgie heeft een jaar de tijd om z’n leven te beteren.

Leven op Pluto ging naar de persconferentie in het Brusselse Berlaymontgebouw. Wat ons zo boos maakt, is dat Belgacom – en daarmee de Belgische staat – een gezonde marktwerking aan zijn laars lapt. De een na de andere concurrent werd de afgelopen jaren opgekocht. Intussen strijken topmannen exorbitante beloningen op. En de gewone Belg betaalt de rekening.

Belgacom laat overigens weten niet van plan te zijn om haar monopoliepositie op te geven. De Europese Commissie heeft hier niets over te zeggen, aldus de telecommer. 65 procent van de markt in handen hebben, is nog altijd wettelijk toegestaan. In Belgie verandert voorlopig dus helemaal niets.

Verder ontkent Belgacom duurder te zijn dan andere aanbieders. We moeten gewoon in de daluren gaan bellen, dat is stukken goedkoper!

Het is te hopen dat Belgie IETS leert van de jongste Fortis-rel. De geplaagde bank heeft weer eens gestrooid met bonussen, lekte deze week uit. Soms lijkt het of bepaalde mensen in dit land heel hardleers zijn…

Boem!

Hehe, CD&V en N-VA zijn uit elkaar. Het moeizame huwelijk van de Vlaamse christendemocraten hadden met hun dominante partner Nieuw-Vlaamse Alliantie (N-VA) is op de klippen gelopen. En dat is goed nieuws voor België. Anderhalf jaar lang heeft de N-VA van voorzitter Bart De Wever de Belgische politiek in een houdgreep gehouden (zie onze blog in februari) maar nu lijkt er eindelijk weer wat onderhandelingsruimte te ontstaan in het slepende conflict tussen de twee taalgroepen.

In 2004 was het CD&V een kartel aangegaan met het partijtje N-VA, om zo in te kunnen spelen op de Vlaams nationalistische gevoelens van het kiezer. Het resultaat mocht er wezen want de combinatie werd zowel in het Vlaamse als het federale parlement de grootste partij. Een kartel is een politiek huwelijk dat veel verder gaat dan de in Nederland bestaande lijstverbindingen. Die lijstverbindingen gaan alleen om het binnenhalen van de zogenaamde restzetels, een Belgisch kartel betekent dat je defacto een partij bent bestaande uit twee delen. Het afgelopen jaar bleek dat de twee partners op een cruciaal punt van elkaar verschilden: het CD&V wilde wel onderhandelen met de Walen, de N-VA wilde niets weten van haar landgenoten en verlangt uiteindelijk naar een onafhankelijk Vlaanderen. Bij elk stapje richting een compromis was het antwoord van De Wever: Njet. Een onwerkbare situatie dus. Het voeren van onderhandelingen als een iemand zijn poot stijf houdt, is onmogelijk.

In Vlaamse media en bij het CD&V is tot onze verbazing nauwelijks een geluid van opluchting te horen. Leterme liet vooral blijken het einde van het kartel betreuren, terwijl hij zich juist nu zou kunnen profileren als een echte staatsman die het land wel kan besturen. Ook de media geven de nieuwe situatie niet eens een kans en komen met pessimistische voorspellingen alsof ook zij liever geen oplossing zien. Ze zijn bijkans kritischer over het opheffen van het kartel dan ze in voorafgaande maanden waren over de vastzittende onderhandelingen. De Nederlandstalige media lijkt, net als het CD&V, steeds flaminganter te worden en dat belooft weinig goeds voor de toekomst.

Niet Studio 100 maar Studio Orka!

Wat een opluchting, deze week vond ik op Terschelling een Belgische studio die wel in staat is goed jeugdtheater te maken. Niet Studio 100 maar Studio Orka is het Belgische gezelschap voor kinderen. Met hun voorstelling Mijnheer Porselein staan ze deze week op Oerol.

Tijdens een wandeling door het bos komt de goed gemutste postbode Bruno enthousiast aangereden. Hij wil ons meenemen op zijn ronde, maar eerst halen we zijn beste vriend Robbie de Mol op bij de familie Porselein. Deze familie woont in een kunstzinnig huisje en verzorgt de eerste hulp voor alle dieren in het bos. Achtereenvolgens zien we een spreeuw die wordt reanimeerd, een kakkerlak met ADHD en de problemen van het huwelijk tussen een vos en een kip. ‘Ik heb niks tegen gemengde huwelijken maar makkelijk is het niet,’ analyseert Mijnheer Poselein de situatie.

Dan is het tijd om te gaan, vindt Bruno. Hij roept Robbie maar de mol laat niks van zich horen. Robbie blijkt overleden en Bruno is ontroostbaar. Een ontroerend relaas over de dood en het verwerken daarvan volgt Zelfs wij volwassenen hebben moeite het droog te houden.

Mijnheer Porselein is een geestige, ontroerende en inhoudelijke voorstelling over de dood en dat alles voor mensen vanaf zes jaar. Gaat dat zien en neem al je kroost, neefjes, nichtjes en die van je vrienden mee!

Lees het tweegesprek met actrice Brenda Bertin (Studio Orka) & beeldend kunstenaar Marieke Stein (Villa Zebra) ui De Oerol Tijd.

Tot en met 21 juni te zien in het Apebosje, Midsland, Terschelling. Daarna van 25-6 tot en met 27-6 in Purmerend.